Bianca Zagolin – una delle voci di esilio della communità italo-quebecchese

Abstract

Bianca Zagolin – one of the voices of exile community of Italian-Quebec Abstract Bianca Zagolin belongs to Quebec, migratory literature. Her view on phenomenon of migration is very innovative. Description of refugee’s condition is not the sociological description. Instead of focusing on immigrant’s daily life, the writer is describing internal state of heroine, who is both immigrant and woman. Combination of woman’s and immigrant’s condition is not accidental, it gives a new meaning to the phenomenon of immigration. Human’s condition has a lot of in common with immigrant’s condition, thanks to this combination it is becoming the versatile condition. Aurora, the main character of the novel, feels estranged in Italy, which is determined by woman’s inferior position in Italy and woman’s disaccord in Canada. Finally she finds a solution for her complicated situation as an immigrant and as a woman – she fell in love but death of her lover only deepens her depression. The description of internal state of the character is very subjective thanks to nature’s descriptions. The descriptions of woman’s and immigrant’s condition intermingle because one state doesn’t disqualify the other.

Bianca Zagolin, quebecka pisarka włoskiego pochodzenia, proponuje nowe spojrzenie na fenomem emigracji/imigracji. Powieść „Una donna alla finestra” wpisuje się w najnowsze tendencje nurtu pisarstwa migracyjnego i dotyczy analizy sytuacji emigranta/ imigranta. Oryginalność ujęcia tematu polega na spostrzeganiu uniwersalnego charakteru losu kobiety oraz losu emigrantki/imigrantki, poprzez zestawienie dwóch przeciwstawnych obrazów. Aurorę poznajemy we Włoszech jako wdowę, przykładną matkę, całkowicie podporządkowaną prawom dyktowanym przez mężczyzn. Wyjazd do Kanady pojawia się jako pozorne odzyskanie wolności. Obraz stanu wewnętrznego głównej bohaterki staje się bardzo subiektywny i odzwierciedla opisy przyrody. Aurora żyje rytmem pór roku, dlatego opisom stanów depresyjnych towarzyszą opisy zimy, natomiast opisy wiosny i lata splatają się z opisami miłości, czy namiętności. Ukochany mężczyzna umiera, a to dla Aurory oznacza głęboko idące zmiany, pogrążanie się w depresji, która doprowadza ją do samobójstwa. Rodzina organizuje wyjazd do Włoch, który miał stać się remedium dla kobiety. Jednak nie odnajduje ona spokoju w kraju, z którym nigdy nie utożsamia się w całości. Traci poczucie czasu. Jest zawieszona pomiędzy przeszłością, której nie można zanegować, teraźniejszością i przyszłością, która w przypadku Aurory jest niepewna.