„Gniew Baranka” w Apokalipsie św. Jana (6,16–17)

Abstract

Przedmiotem niniejszego studium była perykopa wyjęta z Księgi Apokalipsy św. Jana zatytułowana „Otwarcie szóstej pieczęci” (Ap 6,12-17). W ramach tej sekcji literackiej wnikliwej analizie egzegetyczno-literackiej poddany został fragment, który zamyka wspomnianą perykopę, mówiącego o „gniewie Baranka” (Ap 6,16-17). Biorąc pod uwagę prezentację Baranka w tekście Ap 5,6-10 oraz uwzględniając wszystkie wiadomości zawarte w początkowej doksologii, która prezentuje Jezusa Chrystusa jako tego, który „…nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów” (Ap 1,5), bardzo dziwną i obcą jawi się ta figura pełna gniewu i wzburzenia. Analiza egzegetyczna wyrażania „gniew Baranka” (Ap 6,16-17) pozwala jednak dostrzec w Baranku nie tylko postać głoszącą niewinność i słodycz, lecz również pewien złożony symbol, a mówiąc językiem Apokalipsy całkowitą liczbę, która zawiera w sobie pełnię całego dzieła zbawczego Jezusa Chrystusa. W sekcji pieczęci, poczynając od tekstu Ap 6,1, Baranek jawi się jako postać bardzo aktywna w historii, która wywołuje i kieruje wydarzeniami kosmicznymi, dzięki swojej potędze i sile. Zjawiska te są rozpoczynają cały łańcuch zdarzeń, które obwieszczają początek ostatecznego sądu nad światem. W ich kontekście Baranek pojawia się jako wielki sędzia, który umarł a jednak zmartwychwstał i żyje. Jest on napełniony mocą Bożą i pełnia Ducha św. Jemu też w chwili sądu zostaje dana ta sama moc i chwała jak przysługuje Wszechmogącemu, który zasiada na tronie. Obraz Branka, który wyłania się z tekstu „otwarcia szóstej pieczęci”, a szczególnie ze słów jej zakończenia (Ap 6,16-17) ukazuje Go jako równego Bogu zwłaszcza w wykonywaniu sądu nad światem. Tę moc i władzę sądzenia Baranek zdobył przez swoją śmierć na krzyżu i sprawuje ją w sposób absolutny. Chrystus-Baranek jako władca wszystkich książąt i królów ziemi (Ap 1,5) sprawuje sąd, który jest jednocześnie gniewem wobec tych, którzy Go odrzucili. Wielki gniew Baranka, który tak bardzo przeraża i poraża ludzi stojących wobec Niego w opozycji, nie jest jednak integralną częścią Jego natury, lecz jako taki jawi się tym, którzy uwierzyli bestii i poddali się, zgodnie z dalszą relacją Księgi Apokalipsy św. (Ap 13), władzy zła. Kłamstwo i zbrodnia stały się drugą naturą tych, którzy odrzucili dzieło zbawcze Chrystusa dokonane na krzyżu. W konfrontacji z nieskończonym źródłem miłości, które wypływa z dobrowolnej ofiary Baranka, nie są w stanie zauważyć w Nim nic poza Jego gniewem i straszliwą zemstą. Stąd lepiej jest dla nich skryć się pod górami (Ap 6,16-17), aniżeli spojrzeć w Jego zbawcze oblicze.

Revelation of John is concerned with the final conflict with evil and the ultimate fulfillment of God’s redemptive act in Christ, so the book speaks to generations of Christians who are convinced that history cannot be allowed to continue on its present course. Consequently, conflicts and threats from the first century achieve apocalyptic significance, and the description of the end time is painted with colors drawn from a period in history in which the churches were confronted concretely with the seduction and threats of oppressive and idolatrous powers. One aspect of the text of Revelation is the expressive and evocative nature of its language. Part of the power of the book’s language is in the fact that much of it was borrowed from the Hebrew scriptures and made to function with freshness and relevance in the settings of the first-century churches of Asia Minor and beyond. Several theological points from the book should be made to help establish a context for discussing them. Firstly, the wrath that is poured out upon the world is the wrath of the "Lamb" (6:16). Even the conquering Christ at the final day of triumph rides upon his steed with his "robe dipped in blood" (19:13) implying that he conquers as the one who has been baptized in suffering through the cross. This is not the wrath of an evil or capricious tyrant but the wrath of injured love supremely revealed in the cross. Secondly, the saints themselves conquer by the blood of the Lamb (12:11). Their victory is also the victory of suffering love over evil as they identify with the crucified Lamb. Revelation granted oppressed Christians of the late first century an ultimate dignity before God that the world could not take away, for the world’s judgments have been realized by the Lamb who functions as the final Judge of history.