Geneza, pojęcie i funkcje Krajowego Systemu Zielonych Inwestycji

Abstract

System zielonych inwestycji stanowi pochodną mechanizmu przewidzianego w art. 17 Protokołu z Kioto1, który polega na wykorzystaniu środków pochodzących ze sprzedaży jednostek przyznanej emisji (AAU2) na realizację działań związanych z ograniczaniem negatywnych zmian klimatu i ograniczaniem emisji gazów cieplarnianych. Zainteresowanie wprowadzeniem systemu zielonych inwestycji pojawiło się wśród państw europejskich, które na przełomie lat 80. i 90. XX wieku przechodziły transformację ustrojową i społeczno-gospodarczą w związku z czym posiadają teraz nadwyżkę jednostek przyznanej emisji. Do krajów tych zalicza się Polskę, Rosję, Litwę, Łotwę, Estonię, Ukrainę, Czechy, Słowację, Rumunię oraz Bułgarię. Jednostki przyznanej emisji mogą zostać sprzedane krajom z Załącznika I do Protokołu z Kioto, które nie są w stanie sprostać celom redukcyjnym. Z uwagi na to, iż brak jest międzynarodowej regulacji traktatowej, która jasno określałaby ramy systemu zielonych inwestycji, krajowe regulacje prawne państw wprowadzających ten mechanizm mogą się od siebie różnić. W prawie polskim system zielonych inwestycji został utworzony na podstawie art. 22 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji.