| dc.description.abstract |
Oscar Pistorius, południowoafrykański lekkoatleta zmagający się z bieżnią
na protezach z włókna węglowego, 16 maja 2008 roku – decyzją Trybunału
Arbitrażowego przy Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim – został dopuszczony
do udziału w letniej Olimpiadzie w Pekinie. Po raz pierwszy w historii
nowożytnych olimpiad niepełnosprawny sportowiec stanie na starcie z pełnosprawnymi
biegaczami. Zdaniem Oscara Pistoriusa jest to prawdziwa integracja
niepełnosprawności z pełnosprawnością, prawdziwe wyrównanie szans człowieka
dotkniętego poważnym kalectwem ze zdrowymi sportowcami.1 W opinii przeciwników
wyroku Trybunału Arbitrażowego jest to krok kontrowersyjny i niesprawiedliwy
promujący oprotezowany defekt zdrowotny, co może w przyszłości
„zachęcić” sportowców do szukania sukcesów na mecie w okaleczaniu swojego
ciała. Protezy będą wynikiem najnowszej myśli technologicznej, mięśnie będą się
męczyć tak samo.
Start Oscara Pistoriusa na igrzyskach olimpijskich w Pekinie w 2008 roku jest
niewątpliwym zwycięstwem 21-letniego biegacza z RPA nad własnym kalectwem.
Jest realizacją marzeń o udziale w najbardziej prestiżowej imprezie sportowej
i ogromną szansą na pokazanie światu, że niepełnosprawność nie musi eliminować
z życia, również sportowego, osoby nią dotkniętej.
„Technoczłowiek” na bieżni wraz z największymi gwiazdami światowej lekkoatletyki
jest ilustracją zasad, treści i metod pedagogiki specjalnej, dzięki którym
sportowca na protezach już dzisiaj społeczność niepełnosprawnych uznaje za
zwycięzcę i przyznaje mu złoty medal.
Pedagogika specjalna jest nie tylko teoretyczną subdyscypliną pedagogiki
ogólnej, ale jednocześnie nauką o zdecydowanie praktycznym charakterze. Staje
się obecna w każdej sferze życia od edukacji poczynając na biznesie kończąc.
Ludzkie problemy związane z odchyleniem od normy i mniejszą sprawnością,
będące przedmiotem zainteresowania tej dziedziny wiedzy, są coraz częściej
widoczne we współczesnej rzeczywistości. Spotykamy się z nimi nie tylko w
medialnych kampaniach, jak np. NIEPEŁNOSPRAWNI NORMALNA SPRAWA
czy NIEPEŁNOSPRAWNI W PRACY, ale również w codziennym życiu, np.
polskiej oświaty. Uczeń z niepełnosprawnością intelektualną, niewidomy lub
głuchy to dzisiaj częsty uczestnik zajęć w klasie integracyjnej, ale także klient
szkoły ogólnodostępnej, która z integracją w wymiarze formalnym ma niewiele
wspólnego. Uczeń z orzeczoną dysleksją rozwojową lub wybitnie zdolny to razem
z kolegami z ADHD i zespołem Aspergera częste „zjawisko” w polskiej szkole.
Kwestie opieki i wsparcia osób terminalnie, przewlekle chorych, problemy niedostosowanych
społecznie są niezwykle aktualne i „krzyczą” o pomoc.
1 Por. http//www.sport.pl/sport (dok. elektroniczny) (8.06.2008).
6
Oddajemy do rąk studentów pedagogiki, wychowawców, terapeutów oraz
nauczycieli doskonalących się zawodowo Historyczne dyskursy nad pedagogiką specjalną.
Publikacja jest poświęcona pedagogice specjalnej w ujęciu historycznym
i składa się z czterech rozdziałów. W pierwszym znajdziecie Państwo informacje
dotyczące historii założeń tej dyscypliny naukowej z uwzględnieniem przemian
w sytuacjach edukacyjnych, rehabilitacji i poradnictwie. Szczególnie polecamy
podrozdział autorstwa, nieżyjącego już, profesora Jana Pańczyka poświęcony
kształceniu pedagogów specjalnych i wyzwań, które stoją przed systemem edukacji
w tym zawodzie.2
Rozdział drugi został zadedykowany oligofrenopedagogice, tyflopedagogice,
surdopedagogice, resocjalizacji, logopedii, opiece i wsparciu terminalnie chorych.
Można w nim znaleźć historyczne aspekty skomplikowanej rehabilitacji osób
z niepełnosprawnością złożoną oraz analizę przemian teoretycznych, praktycznych
i społeczno-kulturowych w podejściu do niepełnosprawności człowieka.
Rozdział trzeci traktuje o historii podejmowanych działań w terapiach tych
których pozycja i efekty znane są od dawna (np. muzykoterapia) oraz tych, które
znajdują zwolenników jeszcze w wąskim gronie (np. Snoezelen).
W rozdziale czwartym zaprezentowana została, z perspektywy historii wychowania,
przestrzeń pedagogiki specjalnej ze swoimi najbardziej sławnymi reprezentantami.
Historyczne dyskursy nad pedagogiką specjalną są efektem współpracy zespołu
pedagogów specjalnych od lat zajmujących się teorią i praktyką poszczególnych
dziedzin „innej” pedagogiki. Wszystkim autorom dziękujemy mając nadzieję na
dalszą kooperację naukową i literacką. Szczególne podziękowania składamy Pani
Profesor Teresie Żółkowskiej za podjęty trud recenzji obszernego materiału i niezwykle
cenne uwagi, które zwiększyły naukowy walor publikacji.
Czytelników zachęcamy do przeczytania naszego wspólnego dzieła, w którym
wydaje się nam można znaleźć odpowiedź na współczesne pytania związane
z pojęciami „niepełnosprawność”, „rehabilitacja”, „integracja” itp. Nasza publikacja
może również tłumaczyć i wyjaśniać, dlaczego w 2008 roku człowiek bez nóg
ma prawo marzyć o zdobyciu złotego medalu na letnich igrzyskach olimpijskich
w walce ze zdrowymi przeciwnikami. |
