Abstrakt:
W artykule przedstawiono charakterystykę semantyczną nazw podstawowych modlitw muzułmanów, występujących w zabytkach Tatarów litewsko-polskich oraz w polskich przekładach Koranu. Ukazano proces ich adaptacji do systemu gramatycznego języków słowiańskich oraz wskazano na przyczyny nieprzekładalności nazw modlitw z języków orientalnych (arabskiego, tureckiego, perskiego) na języki słowiańskie (polski, białoruski).