Nanomateriały wytwarzane z fazy gazowej i polimeryczne nanokompozyty; Seminarium/Laboratorium

Abstract

Techniki osadzania z fazy gazowej należą do jednego z najstarszych i najważniejszych sposobów wytwarzania nanomateriałów, szczególnie nanowarstw, nanokryształów, nanodrutów, czy też nanorurek. W odizolowanej komorze odparowywany jest materiał lub związek chemiczny, z którego zamierza się otrzymać nanomateriał. Zachodzące w następnej kolejności procesy fizyczne lub chemiczne prowadzą do zarodkowania i wzrostu nanocząstek, które dzięki dalszym procesom powierzchniowym i samoorganizacji prowadzą do utworzenia określonego obiektu. Metody osadzania z fazy gazowej można podzielić na: (a) techniki osadzania, w których najważniejsza rolę odgrywają procesy fizyczne, (b) techniki chemicznego osadzania z fazy gazowej (CVD) i (c) techniki oparte na procesach pirolizy. Kompozyty polimerowe, zwane również kompozycjami polimerowymi lub tworzywami wzmocnionymi, są układami dwu- lub wieloskładnikowymi, w których bazę stanowi związek wielkocząsteczkowy, a dodany modyfikator jest składnikiem decydującym o zmianie jego właściwości fizykochemicznych w stosunku do wyjściowego polimeru. Najczęściej dodawanymi substancjami modyfikującymi są napełniacze, które powodują pożądaną zmianę wytrzymałości mechanicznej, udarności, twardości, odporności termicznej, czy fotostabilności. Do innych powszechnie stosowanych modyfikatorów można zaliczyć plastyfikatory, stabilizatory lub środki ułatwiające przetwórstwo. Najczęściej są to substancje w postaci stałej, chociaż niektóre mogą być też cieczami. Modyfikacja powoduje też zmianę innych właściwości fizykochemicznych polimeru (m. in. gęstości, właściwości optycznych, elektrycznych, spektroskopowych, powierzchniowych).