IV Sobór Laterański (1215) - jego znaczenie dla organizacji parafialnej

Abstract

Od 1 do 30 listopada 1215 r. odbywał się na Lateranie Sobór Powszechny Kościoła, który był w kolejności dwunastym soborem i przeszedł do historii pod nazwą Soboru Laterańskiego IV. Inicjatorem jego zwołania był jeden z najwybitniejszych papieży w historii Kościoła papież Innocenty III (1198-1216). Był to największy synod średniowiecza, ponieważ zgromadził 412 biskupów oraz 800 opatów i przełożonych zakonnych z całej Europy. Na soborze uczestniczyła także delegacja polska złożona z arcybiskupa gnieźnieńskiego Henryka Kietlicza oraz biskupów: krakowskiego Wincentego Kadłubka, włocławskiego Barta, wrocławskiego Wawrzyńca oraz lubuskiego również Wawrzyńca. Główne cele jakie postawił sobie papież zwołując sobór były następujące: doprowadzenie do unii między Kościołem Wschodu i Zachodu, przygotowanie kolejnej wyprawy krzyżowej, podsumowanie dotychczas wprowadzanych reform wewnątrz Kościoła i zaproponowanie nowych modeli dalszej pracy oraz podjęcie środków przeciwko rozszerzaniu się herezji, szczególnie nauce albigensów (inaczej katarów). Papież Innocenty III w piśmie zapraszającym na sobór, jego zadania opisał następująco: dobro całego chrześcijaństwa, wytępienie występku i nadużyć, odnowa obyczajów, wyzwolenie od herezji, umocnienie wiary i zaprowadzenie pokoju. Mimo że sobór obradował tylko przez miesiąc, to jednak podjął wiele istotnych zagadnień. Pośród nich naszą uwagę przyciągają przyjęte dwa kanony, które w bezpośredni sposób dotyczą parafii i jej miejsca w organizacji życia religijnego.