Dostęp do sprawiedliwości w ochronie środowiska: zaskarżenie wadliwego planu urządzenia lasu przez organizację ekologiczną – glosa

Abstract

Glosowane orzeczenie TSUE dotyczy dwóch zagadnień, to jest implementacji dyrektyw siedliskowej i ptasiej w prawie polskim w związku z gospodarką leśną oraz partycypacji społecznej w ochronie środowiska, analizowanej na tle planu urządzenia lasu i oceny jego oddziaływania na obszary Natura 2000. W tym drugim przypadku, TSUE oceniał skutki przenikania się dwóch reżimów prawnych, to jest art. 6 ust. 3 dyrektywy siedliskowej i art. 6 ust. 1 lit. b w zw. z art. 9 ust. 2 konwencji z Aarhus. W kontekście obowiązków państwa członkowskiego, Trybunał podtrzymał dotychczasową interpretację dotyczącą standardu ochrony prawnej (III filar Aarhus), koniecznego do zapewnienia przez prawodawcę krajowego podmiotom indywidualnym, zwłaszcza organizacjom ekologicznym, mogącym uczestniczyć w postępowaniu ocenowym tego rodzaju. Brak możliwości poddania PUL skutecznej kontroli sądowej pod kątem legalności materialnej i/lub proceduralnej przez organizacje ekologiczne, zakwalifikowany został przez TSUE jako naruszenie przez Rzeczpospolitą Polską jej zobowiązań traktatowych. Nie można jednak w pełni podzielić stanowiska TSUE co do podstawy prawnej, gdyż w świetle konwencji z Aarhus dostęp do sprawiedliwości w przypadku polskiego PUL, będącego „planem” a nie „przedsięwzięciem”, winien być wywodzony w oparciu o art. 7-8 w zw. z art. 9 ust. 2 tej umowy międzynarodowej.