Abstrakt:
The main purpose of this paper is to rationally reconstruct Nozick’s account of unproductivity, especially vis-à-vis his characteristically libertarian, and hence uncompromising, ban on fraud. We posit that, when Nozick’s theory is interpreted charitably, it does not yield to contradictory prescriptions concerning permissibility. That is, there does not have to be any inconsistency in the Nozickian ban on certain exchanges, with the ban tracking two properties of the said exchanges;
that is, either (1) their unproductivity or (2) their fraudulence. When analyzing economic exchanges, our interest is focused on both productive and unproductive blackmail exchanges. However, we suggest that Nozick’s banning exchanges along the lines of their unproductivity tallies poorly with his avowed libertarianism since his position predicts prohibiting unproductive and yet non-fraudulent exchanges. Hence, and we suggest resolving the said tension in a principled
libertarian (deontological) manner; that is, by banning fraudulent exchanges and allowing non-fraudulent ones, ceteris paribus, while submitting that the properties of exchanges such that being productive or being unproductive are morally inert.
Opis:
Artykuł analizuje pewne napięcie powstałe między Nozicka teorią nieproduktywnych wymian a jego bezkompromisowym ściśle libertariańskim brakiem przyzwolenia na oszustwa. Okazuje się bowiem, że jeśli racją zakazania pewnych wymian jest ich nieprodyktywność, to logcznie możlliwym jest, że zakazane zostaną wymiany, które nie noszą znamion oszustw, a są (nie po libertariańsku) zakazywane z innych niezależnych powodów. W artykule argumentuję, że (nie)produktywność jest moralnie nieistotną cechą wymian. To raczej to, czy wymiany są oszukańcze czy nie odpowiada za to, czy będą, odpowiednio, niedozwolone czy dozwolone.
Ta pozycja jest udostępniona na licencji Attribution 3.0 Poland