Abstrakt:
W "Dyrektorium o posłudze i życiu diakonów stałych czytamy", że: „Posługa diakońska została ujęta przez Sobór Watykański II w potrójnym wymiarze «diakonia liturgii, słowa i miłości». W ten sposób wyraża się udział diakona w jedynym i zarazem potrójnym munus Chrystusa w święceniu sakramentalnym” . W dokumencie tym podkreślono bezpośrednie odniesienie do diakonii liturgicznej diakona. Jednocześnie, zauważmy, posługa liturgiczna została wymieniona na miejscu pierwszym. Może to wskazywać na jej ważność w powołaniu diakona stałego.
Nie mamy wątpliwości, że posługa liturgiczna diakonów stałych zajmuje bardzo ważne miejsce w realizacji ich powołania. Można nawet powiedzieć, że to ona w znacznym stopniu czyni diakona i jego powołanie rozpoznawalnymi we wspólnocie Kościoła, a więc w diecezji, parafii czy w mniejszych wspólnotach i grupach pastoralnych. Bardzo często właśnie podczas liturgii daje się on poznać. Tak jest dzisiaj, czy będzie tak zawsze, trudno powiedzieć. Być może w przyszłości albo nawet już dzisiaj, ale tylko w konkretnych przypadkach, akcenty w posłudze i rozpoznawalności diakonów będą rozkładać się inaczej. W niniejszym tekście spróbujemy przyjrzeć się bliżej posłudze liturgicznej diakona w perspektywie zapisów, które spotykamy w "Dyrektorium o posłudze i życiu diakonów stałych".
