Znaczenie środowiska wiejskiego dla rozwoju zgromadzeń zakonnych na ziemiach polskich w okresie międzywojennym- na przykładzie wspólnoty sióstr pasterek

Abstract

Przełom XIX i XX wieku obfitował w powstawanie na ziemiach polskich (pomimo zaborów), nowych zgromadzeń zakonnych. Dotyczyło to przede wszystkim terenów zaboru rosyjskiego i austriackiego, gdzie powstało między innymi kilkanaście honorackich zgromadzeń bezhabitowych . Znacznie gorzej było na terenie zaboru pruskiego, tam przecież od początku XIX wieku trwał proces kasat poszczególnych klasztorów, który doprowadził do likwidacji średniowiecznych i nowożytnych fundacji zakonnych . Na obszarze Wielkopolski udało się jednak powstać dwom wspólnotom zakonnym: Zgromadzeniu Sióstr Służebniczek założonemu przez bł. Edmunda Bojanowskiego oraz Zgromadzeniu Sióstr Pasterek od Opatrzności Bożej, które było dziełem życia bł. Marii Karłowskiej (1865-1935) . Na tej drugiej wspólnocie zakonnej skupimy się w niniejszym artykule.

Przywołując jej historię chcemy zwrócić uwagę na znacznie wsi, a szerzej środowiska wiejskiego dla rozwoju zgromadzeń zakonnych na ziemiach polskich w okresie międzywojennym. Wiele z nich, jak chociażby wyżej wymienione, swój początek mają w okresie zaborów, jednak ich ugruntowanie, okrzepnięcie oraz dynamiczny rozwój przypadał na okres międzywojenny. I w tej niezwykle brzemiennej historii wspólnot zakonnych spotykamy wiele odniesień do niewielkich wiejskich miejscowości.