Wśród wielu wymagań współczesnej kultury żądanie
otwartości należy do najważniejszych. Przyzwyczajani jesteśmy do uznawania, że jest to zaleta ludzi i pożądany stan
kultur, w których relacje wykluczania zastępowane są pluralizmem i tolerancją. Rzadko dostrzega się również zagrożenia
związane z bezkrytyczną otwartością, w której może ujawniać
się zaburzenie tożsamości, nierespektowanie granic, aż po
egoistyczną samowolę. Taka nieuporządkowana otwartość
wydaje się umniejszać tendencje do trwania i utrwalania dotychczas obowiązujących wzorców życia i kultury, uwypuklając zmienność i nietrwałość wszystkiego oraz skłaniając też ku
relatywizmowi i konformizmowi. Wydaje się, że dopiero wraz
z otwartością możliwa się staje koegzystencja wykluczających
się ludzi, poglądów, kultur.
Amongst many demands of the contemporary culture, the
demand of openness is one of the most important. We are
used to think that openness is a virtue of people and a desired state of culture in which relationships based on exclusion are replaced by pluralism and tolerance. However, it has
seldom been noticed that there are also risks connected with
the indiscriminate openness in which the distortion of identity, the lack of respect for any borders whatsoever and the
egoistic arbitrariness can reveal themselves. Such unordered
openness seems to diminish, on the one hand, the tendencies
to continue and consolidate hitherto predominant ways of life
and cultural patterns and, on the other, highlight the variability and instability of everything, prompting thereby relativistic and conformist attitudes. It seems that the coexistence of
conflicting views, cultures and people only becomes possible
together with openness.
