„Pierwszy człowiek” Alberta Camusa na tle ponowoczesnych narracji o Wielkiej Wojnie

Abstract

Celem artykułu jest analiza pośmiertnie wydanej, w roku 1994, nieukończonej powieści Alberta Camusa Pierwszy człowiek , zajmującej szczególne miejsce pośród utworów opowiadających o postpamięciowym odkrywaniu traumy Wielkiej Wojny. W tekście Camusa, pisanym pod koniec lat pięćdziesiątych, odnajdujemy cechy zbieżne z narracjami ponowoczesnymi tworzonymi trzy dekady później, określanymi jako autofikcje (Doubrovsky), opowieści filiacyjne , powieści archeologiczne (Viart). Artykuł wykazuje równocześnie relacje w Pierwszym człowieku między postpamięcią I wojny, manifestującą się jako proces przejścia od doświadczenia nieobecności do uświadomienia utraty (LaCapra) a heterogeniczną formą utworu, traktowaną jako przykład dzieła otwartego (Eco).