Dzieci oraz starcy w perspektywie folkloru polskiego (zapisanego w XIX i na początku XX wieku)

Abstract

Dzieci i starcy w roli bohaterów ludowych opowiadań występują nader często, choć zazwyczaj nie odgrywają ról pierwszoplanowych, co pośrednio może stanowić odbicie ich realnej sytuacji egzystencjalnej, czyli funkcjonowania na marginesach życia społecznego. Zazwyczaj bowiem w centrum narracji stoi człowiek dojrzały, gospodarz, rzadziej gospodyni bądź człowiek młody, ale w finale fabuły osiągający tę pożądaną społecznie dojrzałość. Dzieci i starcy natomiast, w związku ze swym statusem istot granicznych, w zachowanych opowieściach pełnią zwykle funkcje mediacyjne, stając się swoistym łącznikiem między wymiarem ziemskim a pozaziemskim. Z tego też powodu kreacje tych postaci można określić jako „magiczne dzieci”, a rozszerzając tę formułę, zaproponowaną przez Ewę Sroczyńską, także na drugą grupę interesujących nas postaci – „magiczni starcy”.