Skrobia dialdehydowa jako czynnik sieciujący dla aplikacji biomedycznych

Abstract

Polisacharydy stanowią ważną klasę biopolimerów, połączonych wiązaniami glikozydowymi, które występują we wszystkich żywych organizmach. Ze względu na zróżnicowaną strukturę oraz właściwości są one interesującym źródłem materiałów, które mogą być wykorzystane w wielu dziedzinach nauki oraz przemysłu. Polisacharydy są biokompatybilne, nietoksyczne, biodegradowalne oraz powszechnie dostępne. Przykładem takiego polisacharydu jest skrobia. Stanowi ona niejednorodny chemicznie związek, składający się z nierozgałęzionej amylozy oraz rozgałęzionej amylopektyny[1]. Cząsteczka skrobi ulega licznym modyfikacjom. Najbardziej popularnym rodzajem modyfikacji chemicznej jest reakcja utleniania, polegająca na utlenieniu pierwszorzędowych oraz drugorzędowych grup hydroksylowych w jednostkach glukozowych. W wyniku selektywnego utleniania skrobi nadjodanem sodu, dochodzi do rozszczepienia wiązania C2-C3 i utworzenia dwóch grup aldehydowych[2]. Skrobia dialdehydowa została otrzymana przez utlenianie skrobi ziemniaczanej oraz kukurydzianej roztworem nadjodanu sodu. Strukturę i morfologię otrzymanych związków scharakteryzowano za pomocą spektroskopii ATR-FTIR, analizy rentgenograficznej oraz skaningowej mikroskopii elektronowej. Określono również zawartość grup aldehydowych, fotostabilność otrzymanych związków oraz charakter powierzchni otrzymanych materiałów przed i po procesie naświetlania.

Projekt został sfinansowany ze środków Narodowego Centrum Nauki przyznanych na podstawie decyzji numer 2014/15/D/NZ7/01805.

[1]. R. F. Tester, J. Karkalas, X. Qi Journal of Cereal Science 2014, 39, 151-165; [2]. J. Skopinska-Wisniewska, K. Wegrzynowska-Drzymalska, A. Bajek, M. Maj, A. Sionkowska Journal of Materials Science: Materials in Medicine 2016, 27, 1-10.