Skrobia dialdehydowa – synteza i charakterystyka nowych czynników sieciujących dla powłok polimerowych

Abstract

Odpowiednio zmodyfikowana skrobia, stanowiąca polisacharyd zawierający reaktywne ugrupowania aldehydowe znajduje coraz szersze zastosowanie, jako czynnik sieciujący w inżynierii tkankowej (projektowanie implantów), farmacji (immobilizacja enzymów) oraz przemyśle spożywczym (otrzymywanie folii do pakowania żywności). Polisacharydowe czynniki sieciujące otrzymywane są poprzez proces selektywnego utleniania polisacharydu roztworem nadjodanu sodu, w wyniku czego, następuje rozerwanie wiązania pomiędzy 2 i 3 atomem węgla w pierścieniu piranozowym. Proces sieciowania polega na reakcji grup funkcyjnych polimeru z grupami funkcyjnymi czynników sieciujących. Umożliwia to tworzenie wiązań kowalencyjnych, które korzystnie wpływają na cechy otrzymanego materiału. W przeciwieństwie do powszechnie stosowanych czynników sieciujących, takich jak: aldehyd glutarowy i epichlorohydryna, polisacharydy zawierające ugrupowania aldehydowe nie wywołują efektu cytotoksyczności. W ramach niniejszej pracy otrzymano szereg czynników sieciujących - skrobi dialdehydowych różniących się zawartością grup aldehydowych oraz ich botanicznym pochodzeniem. Uzyskany materiał zanalizowano przy pomocy zdjęć SEM oraz analizy ATR-FTIR, a także określono zawartość grup aldehydowych, fotostabilność otrzymanych związków oraz charakter powierzchni uzyskanego materiału.