Abstrakt:
Jednym z przejawów czci oddawanej przez wieki świętym w Kościele, w tym św. Jakubowi Większemu, był i jest kult ich relikwii. W dotychczasowej historiografii badań nad kultem świętego Apostoła na ziemiach polskich zagadnienie to było traktowane niemal marginalnie . Jest to po części zrozumiałe, gdyż należy ono do trudnych badawczo. Na kwerendę oczekuje bowiem z jednej strony bardzo rozległy piśmienny materiał źródłowy, z drugiej natomiast badaniami trzeba objąć także zachowane relikwie (relikwiarze) rozproszone po całej Polsce.
Dobrze, że w zestawianych na bieżąco kalendariach ilustrujących rozwój rzeczywistości Dróg Jakubowych w Polsce, opracowywanych głównie przez Emila Mendyka, Franciszka Mroza oraz Łukasza Mroza, odnotowuje się ich obecność przy różnych wydarzeniach jakubowych . To z tych publikacji dowiadujemy się między innymi o pojawianiu się w Polsce nowych relikwii świętego. To jednak zdecydowanie za mało, aby podejść krytycznie do przywołanego tematu badawczego.
Inspiracją do napisania niniejszego artykułu było natrafienie na relikwie św. Jakuba Większego w Archiwum Domu Generalnego Zgromadzenia Sióstr św. Teresy w Podkowie Leśnej. Okazuje się, że w spuściźnie po ordynariuszu diecezji łuckiej na Wołyniu Słudze Bożym ks. biskupie Adolfie Piotrze Szelążku znajduje się krzyż relikwiarzowy. To właśnie w nim, pośród kilku relikwii, spotykamy także relikwie św. Jakuba Apostoła. W dotychczasowej literaturze poświęconej biskupowi nie zwracano na nie uwagi, a w związku z tym nie odnotowywano ich także w opracowaniach poświęconych św. Jakubowi Większemu.
