Abstract:
Staroobrzędowcy dotarli na ziemie Rzeczypospolitej już w XVII wieku, wkrótce po schizmie w Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej, ale przez ponad 200 lat funkcjonowali na marginesie społeczeństwa polskiego. W związku z prześladowaniami ze strony władz carskich i cerkiewnych, w kolejnych stuleciach migranci przemieszczali coraz bardziej na Zachód. Jako miejsce osiedlenia wybierali najczęściej tereny odludne, z dala od ośrodków miejskich, przede wszystkim ze względu na utrzymywaną izolację kulturową. W wyniku zmian geopolitycznych oraz migracji, staroobrzędowcy, którzy jeszcze na początku XX wieku stanowili stosunkowo dużą, spójną i samowystarczalną społeczność, stali się niewielką grupą, w coraz większym stopniu ulegającą rozproszeniu i asymilacji z otoczeniem.
Except where otherwise noted, this item's license is described as Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Poland