Trzecie płuco chrześcijaństwa? Jan Paweł II a Kościoły tradycji syryjskiej

Abstract

Ostatnia dekada pontyfikatu Jana Pawła II bardzo wyraźnie naznaczona jest jego troską o dialog z kościołami tradycji syryjskiej, które do tej pory pozostawał w cieniu dialogu Rzymu z Konstantynopolem. Zarówno Wspólna Deklaracja jak i sprawa ważności anafory Addaia i Marego były nie tyle decyzją kurtuazyjną, zabiegiem dyplomatycznym, co wypływającym z przyzwoitości i służbie prawdzie studium oraz rzeczową refleksją w poznawaniu równouprawnionej różnorodności ekspresji myśli i kultu. Artykuł porusza doktrynę chrystologiczną zawartą we Wspólnej Deklaracji w kontekście chrystologii katolickiej oraz teologii Asyryjskiego Kościoła Wschodu. Zagadnienie dotyczące stwierdzenia ważności anafory Addaia i Mariego zostało zaprezentowane z punktu widzenia katolickiej nauki o saktamencie Eucharystii.

The „Third Lung” of Christianity? John Paul II and the Churches of the Syriac Tradition.The last decade of John Paul’s II pontificate was clearly marked by his care of the dialogue with the Churches of the Syriac tradition, that by that time had remained in the shadow of the dialogue between Rome and Constantinople. Both, the Common Christological Declaration and the question of validity of Addai and Mari Anaphora were not only a mere matter of courtesy but first of all they resulted from the search of truth and were based upon scientific investigation. The paper discusses the doctrinal content of the Common Declaration in the light of both Catholic and Assyrian Christology. Meanwhile the case of Addai and Mari Anaphora is studied in the light of Catholic theology of the Holy Eucharist.