| dc.description.abstract |
W ostatnich latach obserwowany jest bardzo dynamiczny rozwój technologii informatycznych oraz związanych z nimi różnych usług sieciowych. Obecnie mamy do czynienia ze zjawiskiem polegającym na podłączaniu do sieci coraz to nowych niezależnych, jednoznacznie identyfikowanych urządzeń, które mogą gromadzić, przetwarzać lub wymieniać między sobą informacje. Proces ten został opisany przez Kevina Ashtona w 1999 roku jako Internet Rzeczy (ang. Internet of Things). Zjawisko to wydaje się być znacznie szersze, dlatego firma Cisco zaproponowała nowy termin: „Internet Wszechrzeczy” (ang. Internet of Everything – IoE) obejmujący oddziałujące ze sobą poprzez sieć cztery elementy: ludzi, dane, procesy oraz rzeczy. Obecnie szacuje się, iż do sieci podłączonych jest około 20 mld urządzeń, a do roku 2020 liczba ta wynosić będzie 50 mld. Wszystkie te urządzenia z punktu widzenia sieci komputerowych traktowane są jako pełnoprawne urządzenia końcowe, a co za tym idzie muszą posiadać jednoznaczny identyfikator umożliwiający ich rozróżnienie.
Obecnie najczęściej stosowanym zestawem protokołów w komunikacji sieciowej jest stos TCP/IP. Protokołem wchodzącym w jego skład umożliwiającym jednoznaczne rozróżnienie urządzeń w całej sieci jest protokół IP. Powszechnie wykorzystywana 4 wersja tego protokołu zakłada, iż każde urządzenie posiada niepowtarzalny 32-bitowy adres, który jest nadawany w procesie konfiguracji interfejsu sieciowego. Ze względu na ograniczoną pulę adresową oraz coraz większą liczbę urządzeń podłączanych do sieci protokół ten okazał się być niewystarczający. W związku z powyższym opracowano protokół IPv6, który obsługując 128–bitową adresację przezwycięża ograniczenia związane z poprzednią wersją protokołu. Celem niniejszego opracowania jest zapoznanie czytelnika z podstawami protokołu IPv6, przedstawienie jego sposobu działania, schematu adresacji oraz wprowadzonych nowych funkcji. |
