Seelsorge in einer sich verändernden polnischen Gesellschaft

Abstract

Prowadzone od wieków przez zakony, stowarzyszenia i fundacje chrześcijańskie szpitale, domy pomocy, ośrodki Caritasu i ochronki zostały znacjonalizowane w Polsce i Europie Wschodniej po 1945 roku. Jednocześnie z oddaleniem związków wyznaniowych od opieki medycznej i pomocy społecznej malał prestiż zawodów medycznych i pomocowych oraz marksistowska ideologizacja środowiska. Opór integrował w Polsce te środowiska e z Kościołem katolickim, przypominającymi o etyce chrześcijańskiej i deontologii opartej na chrześcijańskim personalizmie. Solidarność Służby Zdrowia i postulaty dotyczące powrotu do etyki zawodów medycznych oraz przywrócenia funkcji kapelanów szpitali i instytucji pomocy społecznej znalazły się w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z 1981 roku. Do 1989 roku w Polsce obszarem, w którym na styku ochrony zdrowia, pomocy społecznej, wolontariatu i związków wyznaniowych, rozwijała się opieka duchowo-religijna, były wolontaryjne zespoły domowej opieki hospicyjnej. Ich przykład pomógł w procesie odbudowy opieki duchowo-religijnej w ochronie zdrowia i pomocy społecznej, a także w nowych inicjatywach zespołowej opieki duszpasterskiej. Współczesne polskie społeczeństwo jest jednym z najbardziej religijnych w Europie, a dominującą religią jest katolicyzm. Wobec zmian społecznych i kulturowych ważna jest wrażliwość wobec zmieniających się potrzeb duchowo-religijnych i różny stopień przynależności pacjentów do wspólnot wiary. Świdomość różnorodności wyznaniowej i kulturowej, rozróżnienie potrzeb duchowych, uznawanych za jedną z powszechnych potrzeb każdej osoby, od potrzeb religijnych, związanych z przynależnością do danej wspólnoty wiary jest wyzwaniem w pastoralnej opiece w warunkach instytucjonalnych i domowych.

Charitable institutions, carried out for centuries by religious orders, associations and foundations Christian hospitals, nursing homes, Caritas centers were nationalized in Poland and Eastern Europe after 1945. Simultaneously with the remoteness of religious associations of medical care and social assistance diminish the prestige of the medical profession and Marxist ideologisation of caring environment. Resistance integrated those careers in Poland with the Catholic Church, reminiscent of Christian ethics and professional conduct based on Christian personalism. Solidarity demanded return to ethics of the medical profession and to restore the chaplains of hospitals and social assistance institutions. It was included in the Regulation of the Minister of Health in 1981. Until 1989 in Poland, an area in which to contact the health, social welfare, voluntary and religious organizations, developed health spiritual-religious, volunteer teams were home hospice care. Their example helped in the reconstruction process of spiritual and religious care in health care and social assistance, as well as new initiatives in the pastoral care teams. The contemporary Polish society is one of the most religious in Europe, and the dominant religion is Catholicism. To change the social and cultural importance of sensitivity to the changing needs of the spiritual-religious and different degree of membership subjects to the faith communities. Awareness of diversity of religious and cultural distinction spiritual needs, recognized as one of the common needs of each person, from religious needs, relating to participation in the faith community is a challenge in pastoral care in institutional settings and home care.