Sportowe projekty unijne, jako źródła innowacji w zarządzaniu i rozwoju sektora sportowego [w:] A. Synowiec (red.) Wyzwania naukowców we współczesnym świecie

Abstract

Problematyka projektów sportowych traktowanych, jako źródła innowacji w zarządzaniu i rozwoju sektora sportowego jest już znana i praktykowana w większości krajów europejskich. W Polsce tego rodzaju działania w środowisku sportowym stanowią nieliczny odsetek i nadal jest niewielka ilość dobrych przykładów implementacji tego do systemów zarządzania organizacją sportową. Zauważa się tutaj brak przede wszystkim tzw. innowacji kierowniczej [Griffin 1996] odczuwalnej na każdym szczeblu działalności sektora sportowego oraz innowacji otwartych [Chesbrough 2003]. Zauważa sie wzrost natomiast wpółpracy partnerskiej pomiędzy środowiskiem sportowym a biznesowym [Pawlak 2015]. Szczególnie widoczne jest to w programach CSR27 przedsiębiorstw. Sektory sportowe i biznesowe przenikają się i uzupełniają budując wartość dodaną, zarówno dla pracowników po stronie przedsiębiorstw, jak i dla ludzi sportu z drugiej strony [Anagnostopoulos 2014]. Rola raportowania społecznego po stronie sektora biznesowego w sposób bezpośredni przekłada się na tworzenie partnerstwa pomiędzy sportem a biznesem [Filatotchev 2014]. Liczba publikacji wspólnych działań systematycznie rok po roku wzrasta. Tempo zmian zachodzących jednocześnie na wielu obszarach i konieczność dostosowania się do nich stanowi duże wyzwanie dla nowoczesnych organizacji, szukających innych nieszablonowych rozwiązań zarządczo – organizacyjnych. Wymaga to ponownej oceny i zmiany paradygmatów przywództwa [Łasiński 2012]. W konsekwencji takich zachowań i decyzji, szansa na wygenerowanie innowacji np. organizacyjnej staje sie możliwa. Wzajemna odpowiedzialność w biznesie rodzi zaufanie, a nic nie przynosi tylu zysków, co ekonomia oparta na zaufaniu. Organizacje, które potrafią je zdobyć, osiągają wyniki wielokrotnie wyższe niż te, którym mało kto ufa [Covey 2010].