Uczenie się przez całe życie jako metakompetencja

Abstract

Od lat 90. XX wieku koncepcja uczenia się przez całe życie jest polityczno-oświatowym programem oraz postulowaną i coraz częściej realizowaną praktyką edukacyjną. Podstawą tej praktyki jest umiejętność permanentnego uczenia się jednostek, co dalej jest warunkiem uczenia się grup społecznych oraz organizacji. W kontekście polityki uczenia się przez całe życie uczenie się staje się matakompetencją, tj. bazą dla innych kompetencji, co oznacza ciągłe pogłębianie wiedzy na temat uczenia się, rozwijanie umiejętności uczenia się oraz postawy gotowości do uczenia się przez całe życie. Z tego punktu widzenia zwracam uwagę w artykule na następujące kwestie: obszary nieformalnego uczenia się kompetencji przez całe życie, motywację i refleksyjność jako warunki uczenia się przez całe życie, uczenie się (auto)biograficzne, samokształcenie jako strategię uczenia się przez całe życie oraz ewaluację kompetencji do uczenia się przez całe życie.