Artykuł poświęcony jest nowej instytucji międzynarodowych stosunków politycznych – partnerstwu strategicznemu. Autorka analizuje w nim realia prowadzenia polityki zagranicznej w pierwszej dekadzie XXI wieku oraz zabiera głos w dyskusji pomiędzy neoliberałami a neorealistami odnośnie naturalnej skłonności państw do rywalizacji lub współpracy. Osadzając swoją koncepcję w ramach realistycznej teorii sojuszy omawia także stan badań literatury przedmiotu oraz rozróżnienie na sojusze sensu stricte i sensu largo, przychylając się do szerszego rozumienia tego terminu. Główny trzon tekstu stanowi jednak prezentacja modelu idealnego badanej instytucji. Autorka przedstawia i uzasadnia w nim swoją definicję oraz zestaw cech konstytutywnych materialnego partnerstwa strategicznego.
The article is devoted to the new institution of the international political relations – a strategic partnership. The author analysis the realities of the foreign policy conduct in the first decade of the 21st century and takes side on the discussion between neoliberals and neorealists on the states' natural tendency to rivalry or cooperation. Settling her concept in the framework of the realists theory of allliances, the author describes the condition of research on the issue and differentiate between the sensu stricte and sensu largo alliance, moving closer the the wider understanding of the term. The core of the essay though is the presentation of the perfect model of the issue. Therefore, the author presents and justifies her own definition and sets constitutive features of the material strategic partnership.
Ta pozycja jest udostępniona na licencji CC0 1.0 Universal