Epikurejska filozofia Ogrodu jest szczególnym przypadkiem filozofii samotności; że na gruncie epikureizmu ikona ogrodu daje się zinterpretować jako emblemat samotności. Chodzi mi przy tym o dwa rozumienia samotności: o rozumienie bardzo potoczne, w którym samotność kojarzy się z odosobnieniem, z fizycznym byciem osobno, z przebywaniem w pojedynkę – wyłącznie z sobą samym, bez towarzystwa innych osób, zwłaszcza tych, których towarzystwa chcielibyśmy za wszelką cenę uniknąć. Drugie rozumienie samotności, które jest przedłużeniem i konsekwencją tamtego, dotyczy sytuacji, w której osobnik przebywający sam na sam ze sobą, dokonuje aktów interioryzacji, dzięki którym, w dalszej perspektywie, może wystarczać sam sobie, bez konieczności polegania na kimkolwiek poza sobą.
Epicurus’ philosophy of Garden is a particular case of what is called a philosophy of loneliness. On the ground of epicureanism the icon of a garden can be interpreted as an emblem of loneliness. In this context I mean only two senses of loneliness: the first is very common; loneliness is here connected with seclusion, when someone is single and lives alone, without any company, especially those who are not similar to a loner. The second meaning, which is a prolongation and consequence of the former, refers to a situation when a person, who lives alone, leads an internal life. Thanks to that such a person can be self-sufficient and does not need any help from anybody.
