Abstrakt:
Celem autora jest ustalenie, kto lub co steruje procesami społecznymi
pozostającymi w bezpośrednim związku z funkcjonowaniem globalnej
sieci teleinformatycznej. Jakie są źródła tego sterowania, jego formy, skuteczność
i zakres. W zdecentralizowanej strukturze Internetu występują
różnorodne, autonomiczne formy regulacji. Zakres swobody działania
użytkowników wyznaczają regulaminy korzystania z określonych usług,
zalecenia administratorów sieci, dostawców i podmiotów pośredniczących
w transmisji danych, a także rozstrzygnięcia arbitrów dotyczące
rozdziału adresów internetowych, protokoły określające warunki techniczne
transmisji danych oraz różnego rodzaju reguły „inkorporowane”
do oprogramowania tworzącego cyfrowe środowisko komunikacyjne.
Dynamika rozwoju systemów teleinformatycznych w wielu przypadkach
wyprzedzała symetryczny proces wytwarzania adekwatnego otoczenia
normatywnego przez sektor polityczno–prawny.
Opis:
Lex informatica jest to konglomerat porządków normatywnych stanowionych
przez ośrodki kontrolujące różne aspekty globalnej infrastruktury
teleinformatycznej. Są to najczęściej podmioty niepubliczne
(bądź publiczno–prywatne hybrydy). Reguły przez nie stanowione mogą
być implementowane poprzez zastosowanie mechanizmów pozanormatywnych
o charakterze technicznym. Lex informatica pozostaje w stanie
relatywnej autonomii względem systemów prawno–politycznych i może
być wykorzystane do kontrolowania zachowań użytkowników Internetu
w skali ponadnarodowej.
Ta pozycja jest udostępniona na licencji Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Poland