Skrobia dialdehydowa oraz pektyna jako czynniki sieciujące dla zastosowań w inżynierii tkankowej

Abstract

Głównym zadaniem inżynierii tkankowej jest stworzenie materiału, który mógłby znaleźć zastosowanie, jako zamiennik uszkodzonej tkanki, bądź narządu oraz wspomóc jego regenerację. Materiały te, zwane skafoldami zbudowane są przede wszystkim z naturalnych biopolimerów m.in. z kolagenu i elastyny. W celu poprawienia ich właściwości chemicznych oraz mechanicznych hydrożele mogą być modyfikowane przez proces sieciowania. Mimo, iż do tej pory zostało zastosowanych wiele czynników sieciujących, wciąż poszukiwane są bardziej bezpieczne związki. Zliofilizowane hydrożele wykazują porowatą strukturę. Analiza obrazów ze skaningowej mikroskopii elektronowej dowodzi, że ich rozmiar jest zróżnicowany i zależy zarówno od dodatku hydrolizatów elastyny, jak i ilości i rodzaju czynnika sieciującego. Analiza termogramów ze skaningowej kalorymetrii różnicowej wykazuje, że przemiana cieplna badanych materiałów przebiega w dwóch etapach. Sieciowanie skrobią dialdehydową prowadzi do zwiększenia sztywności żeli, natomiast próbki zawierające pektynę są mniej odporne na ściskanie. Badanie odpowiedzi komórkowej dla otrzymanych hydrożeli wykazuje, że materiały te są atrakcyjne zarówno dla fibroblastów mysich 3T3 i mezenchymalnych komórek macierzystych.