Abstrakt:
Fenomenologia, jako nowy sposób pracy w dziedzinie filozofii, nie miała w Polsce wielkiego szczęścia. Tak było zarówno w okresie jej największego rozkwitu na Zachodzie, jak też w czasach powojennych, gdy była zawsze „nie na czasie”. Przyczyn można by wskazać wiele, ale jedna wydaje się najważniejsza. Fenomenologia proklamowała w filozofii idee likwidacji teorii filozoficznych i tym samym różnego rodzaju „izmów”, odcięcia się od „korzeni”, rozpoczynania „wszystkiego od nowa”. Takie hasło „powrotu do rzeczy” i konieczności pomijania wszelkich teorii, wszystkiego co „już powiedziano”, stwarzało co prawda nowe możliwości dla samej filozofii, umożliwiając sięganie do „pierwotnej naturalności”, ale jednocześnie pozostawało zawsze w sprzeczności z polskim przywiązaniem do tradycji i poszukiwaniami własnej tożsamości właśnie w tym okresie.
