Artykuł jest próbą pokazania, że narratywistyczna koncepcja tożsamości ludzkiej (reprezentowana w nim przez P. Ricoeura, A. MacIntyre’a czy Charlesa Taylora) zdaje się przeceniać rolę swoistej apercepcji transcendentalnej w kształtowaniu się tożsamości; rolę językowej artykulacji samego siebie w tym procesie; możliwość przeniesienia świata rzeczywistego w świat opowieści.
This article is an attempt at proving that the narrativist concept of human identity (as
represented by among other P. Ricoeur, A. MacIntyre or Charles Taylor) seems to
overestimate the role of particular transcendental aperception in shaping of identity; the
role of linguistic articulation of oneself in this process and the possibility of moving the real
world into the world of the story.
